ข้าวหลามภูเก็ต

ผมเป็นคนชอบกินข้าวหลามภูเก็ตอย่างสุดลิ่มทิ่มประตู และทุกครั้งที่ผมมาภูเก็ต ผมจะต้องซื้อกลับไปกินกรุงเทพอย่างน้อยสองกระบอก เป็นข้าวเหนียวขาวหนึ่งกระบอกและข้าวเหนียวดำหนึ่งกระบอก

ทุกครั้งที่ผมขับรถจากกรุงเทพไปภูเก็ตและจากภูเก็ตขึ้นกรุงเทพฯ ผมมักจะแวะไปที่วัดฉลอง เพื่อหาซื้อข้าวหลามจากผู้ชายคนขายที่ขี่รถเครื่องเอาตะกร้าสานไม้ไผ่ใส่ไว้เบาะหลังรถเครื่องเสมอ

หลังจากภาพของคนขายข้าวหลามที่ขายให้ผมประจำ โดนรถชนจนข้าวหลามกระจายทั่วถนนและเจ้าตัวนอนคว่ำหน้าตายกลางถนนในวันนั้น

ไม่มีใครสืบทอดเจตนารมย์ในการขายข้าวหลามของผู้ชายนี้อีกเลย

ข้าวหลามของชายคนนั้นจะมาจากบ้านดอน ฝั่งถลาง และถือเป็นเจ้าที่ถึงกะทิ และหอมหวานเนื้อเนียนนวลนุ่มที่สุดในบรรดาข้าวหลามที่ผมกินมาทั่วประเทศไทย

หลายครั้งที่ผมขับรถแวะไปที่วัดฉลองทั้งในการจัดงานวัดหรือวันไหนก็ตามแต่ ใม่มีรถเครื่องคันไหนที่จะขับมาจอดเพื่อขายข้าวหลามอีกเลย

ที่สะพานหินในยามค่ำคืน ปกติจะมีหญิงวัยกลางคน ร่างผอมสูง ผิวสีนิล จะนั่งเหลาข้าวหลามและตั้งขายในตะกร้าสานไม้ไผ่ เป็นข้าวหลามจากทับปุด พังงา เขามักจะนั่งรถออกจากทับปุดมาประมาณบ่ายๆจากนั้นมาถึงสะพานหินราวหกโมงเย็นกว่าๆและจะนั่งขายจนกระทั่งร้านค้าแถวนี้หยุด หากขายหมดตอนเช้าวันรุ่งขึ้นจะขึ้นรถกลับทับปุด พังงา

แต่ถ้าขายไม่หมด จะเอาข้าวหลามที่เหลือมาตั้งขายที่แผงขายขนมในตลาดสดเกษตรยามเช้าจนกระทั่งหมดจึงค่อยกลับทับปุด พังงา

ผมมักจะอุดหนุนร้านนี้สม่ำเสมอ ในยามที่ผมอยากจะทานแต่ผมมักจะซื้อข้าวหลามกระบอกเล็กๆเพื่อมาทานมากกว่ากระบอกใหญ่เพราะตรงกลางจะเป็นเม็ดร่วงๆกึ่งสุกและกึ่งดิบ เวลาทานไปเยอะๆจะออกอาการผายลมบ่อยๆ ซึ่งหากอยู่ในชุมชนคนเยอะ ผายลมลำบาก ปล่อยปูดป๊าดเสียงดังก็อับอายคนอื่นเขา

วันหนึ่งที่ผมมีปัญหาเกี่ยวกับการซื้อคอนโดมิเนียมแห่งหนึ่ง แต่เขาตกแต่งภายในไม่ดีสุดๆ ขนาดผมร้องเรียนศูนย์ดำรงค์ธรรมในตอนนั้นเขายังบอกให้ไปบอก สคบ.ส่วนกลางเสียอีก ติดต่อรองผู้ว่าราชการจังหวัดที่เกษียณไปแล้วในฐานะคนดูแลศูนย์ดำรงค์ธรรม ท่านก็ไม่ยอมรับสายเสียอีก

ผมเลยต้องไปพึ่งพาที่ดินจังหวัดภูเก็ตให้ช่วยเจรจา เพราะหากผมคิดว่าเจรจาไม่สำเร็จ ผมคงจะเข้าไปใน สคบ.เพื่อให้ดำเนินการตรวจสอบการก่อสร้างทั้งหมด แต่บังเอิญในตอนหลัง เขาเคลียร์ทั้งหมดให้เรียบร้อย

ผมได้เห็นผู้หญิงคนหนึ่งขายข้าวหลาม เธอจะขี่รถเครื่องและเอาตะกร้าสานไม้ไผ่ใส่ข้าวหลามไว้ตรงเบาะท้ายมาขายตั้งแต่เช้าตอนที่ดินจังหวัดเปิดทำการและเลิกขายตอนเขาปิดทำการ เป็นผู้หญิงร่างท้วมไปทางอ้วน ผิวสีนิลแต่เป็นสีนิลอ่อน เป็นคนมาจากบ้านหินรุ่ย อำเภอถลาง

โดยข้าวหลามที่เอามาขายจะทำเป็นสองแบบ คือข้าวหลามขาวกับข้าวเหนียวดำ หากเป็นข้าวหลามขาวจะปั้มตรายางด้วยหมึกสีแดงทางตรง แต่หากเป็นข้าวเหนียวดำจะปั้มตรายางเฉียง เขียนว่าข้าวหลามบ้านหินรุ่ย อำเภอถลาง

ผมแวะมาซื้อหลายครั้งหลังจากนั้น หากวันไหนมาภูเก็ตเป็นช่วงระยะติดกับวันราชการผมจะแวะไปหาซื้อทานสม่ำเสมอ

โดยระยะหลัง ผมจะทานแทนข้าวด้วยการหาหมูทอดบ้าง หมูปิ้งบ้าง มากินกับข้าวหลามแทนข้าวเหนียวตามปกติธรรมดา

ราคากระบอกละ 40 บาทสองกระบอกที่ซื้อมาเมื่อวันจันทร์ที่ 12 มิถุนายน

วันก่อนผมเคยติติงคนขายข้าวหลามว่า ไม่ค่อยจะถึงกะทิ เขาบอกว่า มะพร้าวลูกละสี่สิบบาท มันจะถึงกะทิได้อย่างไร ผมเลยบอกไปว่า ขายกระบอกละเท่าไหร่ แพงไหม ถ้าไม่ถึงกะทิ ไม่หวานมัน คนซื้อครั้งเดียว ก็เข็ดหลาบ อีกหน่อยจะขายใคร อย่าฆ่าตัวตายด้วยวิธีการนี้

ผมไม่เคยลดราคาข้าวหลามไม่ว่าจะเป็นรายไหนได้สักรายและสักครั้งเขาจะอ้างว่า

เหลาลำบากกับหาไม้ไผ่ยากยิ่งนัก

อันที่จริงชาวบ้านก็มีที่ดินข้างบ้าน ทำไมไม่ปลูกไม้ไผ่ที่เขาเอาไปทำข้าวหลามได้ กอหนึ่งใช้เนื้อที่ไม่ใช่เยอะและมากมายก่ายกองอะไรแถมขายแล้วยังได้ตังค์ใช้อีก

คนภูเก็ต ไม่ได้ส่งเสริมให้คนต่างชาติหันมาทานข้าวหลามเพื่อส่งเสริมกิจกรรมการทำข้าวหลามของคนพื้นที่และเป็นคนพื้นบ้านแต่อย่างใด

ผมไม่ค่อยจะเข้าใจว่า เราคิดอะไร เรามองอะไร

ผมยังคุยกับพรรคพวกในกรุงเทพฯว่า

สักวัน เดี๋ยวผมจะหารถตู้สักคัน พาพรรคพวกลงไปเที่ยวภาคใต้ไล่จากกรุงเทพลงไปกินข้าวมันไก่ ขนมจีน ซาละเปาที่ทับหลี อำเภอกระบุรี ระนอง ก่อนแวะเข้ามานอนที่ริมทะเลในภูเก็ตแล้วตระเวนกินอาหารให้ครบเมืองก่อนกลับ มาสักสี่คืนหกวัน กินไล่ดะทุกอย่างที่เป็นอาหารพื้นบ้านพื้นเมืองและ

มีคนยุให้ผมจัดทัวร์

กิน เที่ยว บ่น

ตามคอลัมน์ที่ผมเขียนไปโน่น